Ostrvo Sveti Marko

Ostrvo Sveti Marko je nekada nosilo naziv svetog Gavrila i na njemu je veoma davno postojala istoimena crkva. Prema legendi, ovo ostrvo je još od davnih vremena bilo čuveno po svojoj očaravajućoj prirodi, borovom drveću, koje je mirisalo i raslo na samoj obali Jadrana. Priča se da su grčki bogovi ovamo slali najbolje vojnike da se okrijepe posle boja, da zacijele rane i povrate izgubljeni mir. Grčki vojnici bi odmarali na ostrvu, uživali u dugim šetnjama, pričali jedan drugom o svojim ratnim podvizima, heriozmu, slavi... Jednom prilikom dugo nije bilo ratova. Vojnici su uživali na ostrvu, pa poželješe da tako i ostane – da bude mir. Osjećali su grižu savjesti zbog svega lošeg što su morali da čine u bojevima. Molili su se bogovima za mir, izmedju ostalog su poželjeli da divno ostrvo na kome borave zauvijek ostane kakvo jeste. Zauzvrat su dali zavjet da nikada neće započeti niti jedan rat i da će se isključivo braniti, u slučaju da budu napadnuti od strane neprijatelja. A u znak zavještanja su posadili maslinu, od koje je kasnije nastao cijeli maslinjak. Medjutim, posle nekog vremena, u vojnicima se ponovo probudi ratnički duh, zaboraviše obećanje i ponovo se uputiše u pohode. To je razljutilo bogove, koji su na ostrvo poslali strašnu buru, – svi brodovi su potopljeni, a vojnici su izginuli. Ostrvo je ostalo pusto – jedino masline svjedoče o jednom vremenu i jednom strašnom dogadjaju. Zbog tragične pogibije grčkih ratnih veterana, stanovnci Tivta odlučiše da ovo ostrvo nazovu Stradioti, što na grčkom zanči “vojnici”. Za Ostrvo Sveti Marko se u narodu i dan danas koristi ovaj naziv.

---